Ежелден қалыптасқан қазақ дәстүрі бойынша, домбыра тартысы болсын, айтыс болсын әуелі қыз бен жігіт өнер жарыстырады. Домбырашы, я жырау қыздардың ауылына өнерпаз жігіттер арнайы іздеп барып, сайысқа түседі. Кейде осындай сайыстың уақыт төрешісі ретінде шымырлауықты (зырылдауықты) қолданады екен.
Он саусағынан өнер тамған домбырашы қыз бар дегенді естіп, Қазанғап қыз аулына келеді. «Сізді домбырашы дегенге күй тартысайын деп келіп едім,» - деп қызға сапарының мән-жайын айтады.
Домбырашы қыз ақылды, тапқыр жан болса керек. Алыстан ат арытып келген күйшіні сынамақшы болып: Менің қойған шартымды орындасаңыз ғана сізбен сайысқа түсемін, - дейді қыз. Мен қолымдағы шымырлауықты жерге тартып қоя беремін. Өнеріңіз асқан домбырашы болсаңыз, соның қимылына орай күй шығарыңыз. Талай домбырашылар менің бұл талабымды орындай алмай, жеңілгендерін мойындаған еді. Сіздің күйші, я күйші емес екеніңізді шымырлауық біліп береді.
Көкірегінде күмбірлеген небір ғажап күй сазы тұнған Қазанғап тосылсын ба? Күйші бірден домбырасына қолын созып, шымырлауықтың қимылын күй тілімен былай бейнелеген екен.
