Жайлау
Кең-байтақ атамекенде еркін өмір сүрген көшпелі бабаларымыз өмірдің қайнар көзі табиғатпен тығыз байланыста болды. Халқымыз малдың қамын ойлай жүріп, жылдың төрт мезгілінде түрлі ауа райын ескере отырып, қоныс ауыстырған, оларды көктеу, жайлау, күзеу, қыстау деп атаған.
Жаздың маусым, шілде, тамыз айларын жайлауда өткізген. Жайылымға жайлы, тау баурайларында шүйгін шөбі бой көтерген, суы мол, салқын ауалы жерлер таңдалатын болған. Қыс ызғарынан шыққан мал жайлауда төлдеп, көк майса балғын шөпке оңалады.
Елдің сәні келеді,
Өрісі жайылым кең болса.
Екі жағы малға жай,
Жайлауы шалқар көл болса,- деп Базар жырау жырлағандай, қазақ елінің жайлаулары көп-ақ, Алатау өңірі, Сарыарқа атырабы, Қарқара, Сырт, Шұбартал, Асы, Шалкөде, Тарбағатай т.б. теріскей жақтарында салқын самал жел есетін, көкорай шалғын көгінде жаздың жайсаң күндері малға да, жанға да жайлы орын таңдап алынады.
