Қазақтың көрнекті ақыны, Әлем халықтары жазушылары одағының, Қазақстан Жазушылар одағының мүшесі Ақылбек Шаяхметтің Ұлт көсемі Ахмет Байтұрсынұлына арнаған өлеңдерін назарларыңызға ұсынамыз.
Қайта оралған асылым
Өкінішім, аға, сенің көре алмадым жүзіңді,
Білем, білем, келер ұрпақ алады аршып ізіңді,
Қапелімде тамағыма өксік келіп тіреліп,
Сағыныштың ыстық жасы жанарымнан үзілді.
Сені қапқан төбеттердің күшіктері бар тағы,
Бірі абалап, кейбіреуі балағымнан тартады.
Елу жылда ел де жаңа, бірақ, бірақ, сол елің
Елу жылда толтырды ма өзің кеткен ортаны?!
Толтырды ма, толқыды ма көзін көріп жарықтың,
Саған деген сағынышы басылған жоқ халықтың.
Қалғып жатқан қалың жұртты маса болып оятып,
Елдін мұңын жоқтай алар ер барлығын таныттың.
Өкініш пен запыраны көп болса да өткен күн,
Туған дала төсіндегі мәңгі өшпейтін көп белгің.
Әнің қандай – еркін жүзген аққуындай Ақкөлдің,
Сәнің қандай – кемпірқосақ бояуындай көктемнің.
Жалғыз ауыз жақсы жырды саф алтынға балаған,
Сөзің балдай, өзің таудай жан екенсің, ағажан!
Қасіреттен түсті басым тауқыметті тағдырың,
Қасиетті өз орнынды алдың бүгін арадан.
Қыстағы гүл
Ахмет Байтұрсынұлы ескерткіші қасында
Қақаған қыс.
Жылдың соңғы күнінде
Елдің көбі үйге асығып барады.
Ахметтің ескерткіші түбінде
Қызыл гүлдер қызыл шоқтай жанады.
Қарағайлар қардан алқа тағынған,
Жылдың соңғы күні қандай арайлы?!
Бойжеткен қыз көктем лебін сағынған
Бозбалаға көз астынан қарайды.
Оның бәрін қажеті не баяндап,
Кенет, кенет...
Қалды қарап қалың жұрт,
Ақ жүздері айдай болып, аяңдап
Келе жатты күйеу менен қалыңдық.
Екі жастың басы айналып бақыттан,
Ұмытыпты тіпті сыртқы киімін.
Олар үшін осы арада атып таң,
Іргелері қаланғандай үйінің.
Олар үшін бақыт қымбат бәрінен,
Өйткені, Алаш ерлеріне борышты.
Егіз гүлдей ықпай қыстың кәрінен,
Ескерткіштің іргесінде тоғысты.
Екі ғашық жаңа күнге асыққан
Ұлы ұстазға тәжім етіп, гүл қойды.
Осы сәтте сезім тулап, тасып қан,
Ағыл-тегіл кетті кернеп жыр бойды.
Арыстар-ай!
Жүрсек бүгін қуанып,
Борышты ғой немерем мен балам да.
Жарым менен ұлымды ертіп, гүл алып,
Ертеңіне тағы келдім алаңға.
Той шуына толып кетті айналам,
Күн сәулесі сүйді тұғыр тасыңды.
Қызыл гүлдер қызыл шоқтай жайнаған,
Тағы менің көзіме оттай басылды.
Адамзатқа мәңгі өшпейтін нұр себер,
Шұғыласы бар екенін білсе егер,
Қатал қыста, сақылдаған аязда
Гүл өспейді деген сөзге кім сенер?!
